Gildia Dimir

Corristo

Bez tytułu

Noszę maskę
Nawet dwie
Na zmianę

Jedną złotą, drugą czarną

Nie zależnie od pogody
Nie zależnie od nastroju
Nie zależnie od ruchów gwiazd

Lecz od losu, jaki mnie spotyka

Złota ma poważną minę
Dumną, waleczną, nieugiętą
Wzbudzającą respekt, czujną i namiętną

A nazwałem ją Indoril

Czarna jest spokojna
Jej oczy lekko skośne są i opadające
Usta skierowane w dół, wieczny smutek niosące

Ta nazywa się ból

I w sekrecie powiem wam
Iż każdą z nich
Noszę tak samo długo

Taki jest bowiem mój los

Bez tytułu

Smutek w klatce, uwięziony
Niezniszczalna siatka, mojej chorej głowy
Ten sam ból, i brak natchnienia
Niezapomniane noce cierpienia

A ja ciągle czkam, kiedy się to skończy
Czas mnie wiecznie goni, a w tle przeszłość jojczy
Przyszłość tak odległa, piękna mgła poranna
Iluzja wymiaru, otchłań dzika, czarna

Samotność mnie ślepi, jedna para oczu
A ja ciągle w górę, po tym krwawym zboczu
Tryptyk trzech postaci, gdzieś tam z dołu woła
Piekło i Nienawiść, oto Twoja wola!